رفیق عزیزم !
ممنون که اعتراضت به استفاده علی عبدالرضایی از نوک تیز کلمات (فحش در انظار عمومی) را در ویدیویی برایم فرستادی. اگر کسی تئوری “استفاده از قدرت کلام در مقابل کلام قدرت” را از این گفتار بگیرد به گمان خیلی ها، چیزی جز فحاشی یک مرد شووینیست ضد زن و لمپن نخواهد ماند. اما اگر جنگ اکثریت کارگران و مردم ایران علیه جمهوری اسلامی را به یاد بیاوریم و نقش ادبیات جنگی در جنگ را فراموش نکنیم، آنوقت و حتمن به نتایج دیگری خواهیم رسید
همین یک ماه پیش بود که مردم معترض در خیابانهای اصفهان، شهری ظاهرن سنتی و مذهبی، از زن و مرد داد میزدند ”جواب ملتو بدین کس کش ها! از لونتون بیرون بیاین جاکشا!” اگر ادبیات بسیار تیزتری که در چند ماه گذشته جلیقه زردهای فرانسه در جنگ با دولت و سرمایه داری در مقیاس وسیع به کار بردند را به این اضافه کنیم، اظهارات اسپایک لی، کارگردان و روشنفکر مشهور سیاه پوست آمریکایی، در مورد دونالد ترامپ را ، در کنار اظهارات رابرت دونیرو قرار دهیم واین همه “فاک یو” و “مادرفاکر” در موزیک رپ ، که اساسن موزیکی حامل اعتراض جوانان سرگشته ، بیکار و عصبانی سیاه و سفید در آمریکاست را نادیده و بی تربیتی نگیریم شاید به نتایج و قضاوت های دیگری در مورد استفاده مجاز از “نوک تیز کلمه” در جنگ با دشمن برسیم.
من نمیدانم که مردم در اروپا و فرانسه تحت اشغال نازی ها، یا پس از کودتای پینوشه در شیلی یا در زمان سلطه آپارتاید در آفریقای جنوبی به جانیان و ستمگران دقیقن چه میگفتند، اما مطمین هستم که “بی ادب، بی نزاکت یا بی تربیت!” لغات مورد انتخابشان نبوده است.
این بحث ما را به یک سوژه دیگر می کشاند و آن هم “پولیتیکالی کوررکتنس”است. این الگوی رفتاری و گویشی و فرهنگی مودب بودن، مختص و وظیفه طبقه کارگر و فرودستان در مواجهه با فرادستان است. متاسفانه همیشه به انتخاب حاکمیت سرمایه دار و فرادستان استفاده از لغت یا صفتی مجاز یا ممنوع میشود.
امروز حتی در جامعه سوئد اگر در محیط کار یا یک تجمعی بگوئی “جلیقه زردهای آنارشیست جنگ طلب و خرابکار فرانسه” کسی یقه ات را نخواهد گرفت ! اما اگر آنها را “آنارشیست های حق طلب و مبارز” بخوانی حداقل نگاه های معنی دار تحویل خواهی گرفت. اگر به اسلام و یهودیت و مسیحیت اساعه ادب کنیم دور و بری ها به ما تذکر “پولیتیکالی کوررکت” خواهند داد؛ ولی اگر از “مفید بودن و آرامبخش بودن” مذهب صحبت کنیم به عنوان انسانی متمدن و فهیم به حساب خواهیم آمد.
عزیز جانم! کسی که واقعن در جنگ نیست حتمن میتواند مودب باشد. بضاعت آن را دارد! اما در میدان جنگ طبقاتی و آزادی خواهانه از من و علی عبدالرضایی و دهها میلیون مردم زجر کشیده و استثمار شده و عصبانی در ایرا ن نخواه که خامنه ای را فقط “بی تربیت” بخوانیم.
علی عبدارضایی شاعری مشهور در سطح جهان و نظریه پرداز و منتقد ادبی و اجتماعی و سیاسی صاحب سبک و معتبر بین المللی است. از مجموعه شخصیتهای سیاسی ایران هیچ کس به اندازه او ویارانش و حزبش برای آزادی زن، آزادی جنسی و عشق آزاد و علیه مرد سالاری و زن ستیزی حرف نزده است. او ساعت ها در مورد علل و لزوم استفاده از تیزی کلمه در جنگ صحبت کرده است. نوک تیز کلمات او، نوک تیز کلمات هر روزه مردم علیه جمهوری اسلامی است. نوک تیز کلمات او علیه تمام سنت ها و عملکرد ضدبشری و حتی ضد حیوانی مسلط است. به بیانات او در دفاع از حقوق و شرف سگ گوش بدهید!
اگر قدری هم به عبیدزاکانی، ایرج میرزا، صادق هدایت، میرزاده عشقی و بقیه بزرگواران در سنت و تاریخ شعری و ادبی مان گوش فرا دهیم آنوقت معنی استفاده از خنجر تیز کلمات را بهتر می فهمیم. شما و من، مختار و مجاز هستیم که در جنگ از نوک تیز کلمات استفاده بکنیم یا نکنیم. به حرف های علی گوش بدهیم یا ندهیم! اما قضاوت های رایج و عامی نباید بکنیم. بالاخره از تو عزیزم خواهش میکنم که توجهی به نرخ رشد محبوبیت و مقبولیت ایرآنارشیسم بیاندازی. مردم و جوانان باسواد و دانشگاه دیده و کنجکاو ایران بیخودی از جریان و حرکتی پشتیبانی نمی کنند. تمپوی زمانه را دریابیم و صدای شیپور جنگ جاری در ایران را ناشنیده نگیریم.
رفیق عزیز من! میدانی که به مبارزاتت در طی چندین دهه احترام زیاد میگذارم و آثارت در مورد کودکان، محبوب من هم هستند. حتمن این نامه را هم با روحیه ای رفیقانه و در نظرداشت عواطف مشترکمان برای آزادی انسان و طبیعت خواهی خواند.
مخلص و ارادتمند تو رفیق
فرهاد بشارت
